Με της μέλισσας τα μάτια
Ταξιδεύω και προσπαθώ να συλλέξω το νέκταρ που θεοί και θνητοί λατρεύουν από τη μυθολογία έως και σήμερα.
Στον τόπο μου τον Τσικνιά το σπίτι του θεού Αιόλου, κατά την τοπική παράδοση, υπάρχει ένα μέλι το οποίο όταν το γευτείς μπορείς να αισθανθείς την αρμύρα της άγριας θάλασσας της Λειβάδας, ν΄ ακούσεις το τραγούδι του Αιόλου από την κορυφή του βουνού, να δεις τις ρεματιές με τα τρεχούμενα νερά στο Μαγγανάρι και να νοιώσεις τη χάρη της Φανερωμένης Παναγιάς που μαζί με τον παλιό φάρο αγναντεύουν το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.
Την αίσθηση αυτή σου μεταφέρω μέσα από το μέλι που τρύγησα από τα βράχια και τις ξερολιθιές του τόπου μου. Ο κόπος που εξαργυρώνεις έχει μια πρωτόγονη ομορφιά, είναι μέλι λιγοστό κυρίως Θυμαρίσιο, αλλά κι από ερείκη, φασκόμηλο κι άγρια βότανα.
Αυτά θέλω να σου προσφέρω μέσα από το μέλι του τόπου μου, μέλι λιγοστό μα πάντα εκλεκτό.


Ο παραγωγός
Τι κι αν η Αθήνα κλείνει προκλητικά το μάτι, τι κι αν ο κόσμος της κινείται σαν πολύβουο μελίσσι, η επιλογή ήταν ξεκάθαρη: «Τήνος μου όμορφο νησί».
Η ανάγκη να αισθανθείς την ενέργεια που εκπέμπουν οι αγνοί άνθρωποι του νησιού· η επιθυμία να νιώσεις τις ντελικάτες μυρωδιές που αναβλύζουν από την Τήνια γη· να φανταστείς και συνάμα να θαυμάσεις του παλαιούς που με τα χέρια τους δημιούργησαν, ανάμεσα στους γρανιτένιους όγκους που ισορροπούν με ανεπανάληπτη ακρίβεια, μικρές καλλιεργήσιμες νησίδες γης με πεζούλες και ξερολιθιές· και παράλληλα να τρομάξεις τα πρωινά όταν ακούς το σφύριγμα του θεού Αίολου όταν αυτός ξυπνά θυμωμένος και κάνει τα σύννεφα να τρέχουν σαν τρελά να κρυφτούν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα… Όλα αυτά σε κάνουν να απαρνιέσαι πολλές από τις «χαρές» της πρωτεύουσας.
Αποτέλεσμα της συναισθηματικής αυτής επανάστασης ήταν να οργανωθεί το μελισσοκομείο στην περιοχή του Τσικνιά, ανάμεσα σε βράχια και φρύγανα, και ένα δεύτερο στα πέρα μέρη για το θυμάρι και τα άλλα βότανα.
Δρόμος κοπιαστικός, όμως αγαλλιάζεις και ηρεμείς μόλις από τη στροφή φανούν οι πολύχρωμες κυψέλες με τα «κορίτσια» να τρέχουν μεθυσμένα από τις μυρωδιές των ανθών της γης και φορτωμένα με τον τρύγο της μέρας.
Όντως οι θεοί ξέρουν να διαλέγουν νέκταρ.
Γιώργος Ρουγγέρης